Grote bibliotheek

Mila keek vol bewondering naar alle boeken, ze was hier al een keer eerder geweest, Evita had haar zelfs rondgeleid maar daarna was ze hier nooit meer gekomen. Ze liep de wenteltrap op naar de eerste verdieping en keek of ze een leuk boek zag, de meeste waren oud en roken erg muf. ze pakte een willekeurig boek en sloeg hem open, kijkend of hij haar beviel.

Taylor opende de deur van de bibliotheek. Dit huis had zoveel kamers! Ze was ze allemaal aan het bekijken, en hier was ze nog niet eerder geweest. De kamer was zo groot, en zo mooi! Het leek net of deze bibliotheek uit een sprookje kwam. Haar oog viel meteen op de wenteltrap, die mooi versierd was. Het was perfect, ze moest hem gewoon even aanraken. Ze liep naar de trap, terwijl ze bewonderend om zich heen keek. Haar ook viel op Mila, die ze op de eerste verdieping in een boek zag lezen. 'Hoi!' zei ze, en ze liep de trap op.

'ooh hallo!' Mila had haar niet aanzien komen, ze was verdiept in het boek geweest. 'Kom je ook een boek uitzoeken?' vroeg ze aan Taylor en zette haar boek terug. Ze liep haar richting op en ging met haar vinger over de bovenste rand van alle boeken heen, haar hele vinger werd vies van al het stof. 'ieel.' mompelde ze en ze maakte haar vinger schoon.

'Nou, ik wist eigenlijk helemaal niet dat dit hier was, ik kwam gewoon even kijken. Het is echt mooi hier! Kom je hier vaak?' Ze keek nog eens naar de boeken. Ze waren allemaal heel oud, tenminste, zo zagen ze eruit met alle stof erbovenop. Ook waren de meeste boeken heel dik, ze dacht niet dat ze die ooit zou lezen. Veel te moeilijk.

'Oh nee! Dit is voor mij de tweede keer dat ik hier kom.' en ze keek lachend naar Taylor. 'Ik vind het ook echt mooi ja, en superveel oude boeken! Houd je van lezen?' Mila's stem galmde door de zaal, het was hier ook zo groot.

'Ja, als het niet zulke moeilijke boeken zijn, zoals deze denk ik. Maar ik vind boeken over real life wel leuk.' Ze pakte een boek op en het laagje stof dat het had verzameld ging de lucht in. Hoestend las ze een klein stukje, en zette hem meteen weer weg. Veel te moeilijk, ze wist het al! Het waren hele oude boeken. Het boek dat ze net oppakte ging over de geschiedenis van Egypte, nou dat hoefde ze niet te weten, hoor.

'Ohja, hier staat ook niet echt iets bij voor mij hoor.' en ze schudde daarbij haar hoofd. Ze giechelde, bij Taylor was zojuist een hele stofwolk ontstaan omdat ze een boek oppakte. 'Wat een stof hé! we zouden het hier een keer moeten opruimen.'

'Ja, maar dan doen we wel een mondkapje voor! Zullen we naar boven gaan? Ik wil zien wat daar is.' Ze keek omhoog en zag dat er nog meer boeken stonden. Wat zou het mooi zijn om die hele bibliotheek vanaf de bovenste verdieping te zien! Ze liep voor Mila uit naar de wenteltrap en zette haar voet op de eerste trede. Hij kraakte verschrikkelijk, en geschrokken trok ze haar voet weer terug. Vragend keek ze Mila aan.

'Haha, ja inderdaad! Er zou best eens asbest hier kunnen zitten.'' lachte Mila. Ze zag hoe Taylor haar voet op de eerste trede van de trap zette, het kraakte behoorlijk. 'Waarschijnlijk is er een lange tijd niemand hier geweest...' Ze twijfelde, zou ze naar boven gaan? 'We kunnen best even kijken, als we een voor een gaan.' Ze wachtte en hoopte dat Taylor eerst ging.

'Oke dan.' zei ze moedig, en liep voorzichtig de trap op. De treden kraakten gevaarlijk, maar ze stapte snel door en voor ze het wist stond ze boven aan de trap. Ze liep naar het rekje. Het was echt mooi vanaf hier! 'Kom ook! Het is echt prachtig hier.' riep ze naar Mila.

'Eehm oke dan.' Ze liep voorzichtig de trap op. 'Aah!.' riep ze toen er een trede hard kraakte. Ze was nu toch wel een beetje bang geworden. Ze liep door en kwam al snel boven aan de trap. 'Oh Taylor je hebt gelijk, het is hier echt mooi!!'

'Ja toch!' ze pakte een boek en ontweek de stofwolk dit keer. Met het boek ging ze zitten op de rode, fluwelen bank die erbij stond. 'Eens zien, de stichting van Rome.' zei ze met een vies gezicht. Ze was nooit een fan geweest van geschiedenis, wat geweest was, was geweest toch?

Ze ging naast Taylor zitten en keek mee over haar schouder naar het boek. Toen ze ging zitten kraakte de vloer gevaarlijk. Ze keek bang naar Taylor. 'Ik vertrouw het toch niet echt hierzo...' Het liefste wou ze weer terug naar beneden, ze had het niet zo met hoogtes.

Ze zag de bange ogen van Mila, en wist het zelf ook niet helemaal zeker. Deze plek was al heel oud, en waarschijnlijk niet goed onderhouden. Ze stond op en wilde naar beneden lopen. Ze verzette haar voet en in een keer zakte de hele vloer in, en Mila en zij vielen met bank en al naar beneden en kwamen met een klap tot stilstand op de eerste verdieping. 'Aaaah!' gilde Taylor. Haar rechterbeen was onder de bank terechtgekomen en een pijnscheut trok door haar hele been heen. Ze schreeuwde het uit van de pijn en kon haar tranen niet bedwingen.

Mila wist niet wat er gebeurde, de vloer onder haar was opeens verdwenen en naast haar gilde Taylor. De bank viel met hun mee naar de eerste verdieping en kwam daar tot stilstand. Mila's hoofd kwam op de leuning terecht en ze hoorde een lelijke krak in haar boven arm. Voor een tijdje voelde ze helemaal niks maar kwam toen weer bij zinnen. Haar hoofd deed verschrikkelijk veel pijn en ze voelde een warme straal door haar haren heen lopen. 'Ta.. tt.. taylor.' zei ze schor.

Taylor zag door haar tranen heen dat er een straal bloed langs Mila's hoofd liep en haar arm had een vreemde vorm gekregen. Zelf voelde ze ook dat haar rug geschaafd was en dat het bloed tegen haar shirtje aan plakte. Ze werd niet goed, dit was niet goed. Ze werd misselijk van de pijn, en alles draaide voor haar ogen. Toen werd alles zwart.

Armand liep zwijgend door de gang. Het telefoongesprek en de ruzie met Kumiko hadden hem niet goed gedaan. Opeens hoorde hij hard gegil uit de bibliotheek komen. Hij keek verbaasd naar binnen. Hij hoorde nu niks meer, maar liep toch naar binnen. Hij schrok zich kapot. Er was een hele verdieping naar beneden gekomen. Waarschijnlijk lagen daar mensen onder. Hij had helemaal geen zin om er naar toe te gaan, maar ging toch maar. Hij slenterde de trap op naar de berg boeken en planken en een bank.. en daaronder de bruine haren van Taylor en de blonde haren vermengd met bloed, van Mila. 'Wat is hier gebeurt?' vroeg hij geschrokken en mompelend. Hij begon planken en spullen van ze af te trekken tot dat ze vrij lagen. Het zag er allemaal niet al te best uit.

Godzijdank was Armand gekomen! hij moest hulp gaan halen dacht ze, een ambulance ofzo. haar hoofd bonkte zo erg en het licht wat door haar ogen binnenkwam was zo fel.. Ze sloot haar ogen, alles komt goed nu dacht ze. Ze voelde zich langzaam wegzakken maar probeerde haar ogen open te houden. De pijn was ondraagelijk en ze was opeens zo moe.

Taylor kwam moeizaam weer bij. Ze opende haar ogen en zag dat Armand er was. Het voelde alsof haar hele lichaam in shock was, en alsof de pijn nooit meer weg zou gaan. Haar been deed zoveel pijn, dat ze het bijna niet meer voelde. 'Mijn... been.' wist ze eruit te krijgen. De bank was op haar been gevallen en het voelde alsof haar been eraf lag, maar ze wilde niet kijken. Ze kon niet goed tegen bloed.

Armand keek even geschrokken naar de twee en haalde meteen zijn telefoon te voorschijn, dit zag er niet goed uit. Hij toetste 112 in en drukte op de bel knop 'Ja, hallo? Ambulance? Ja graag, nou er is een verdieping van de bibliotheek in huize Gremlin, naar beneden gekomen. Niet komen? Waarom niet? Het spookt hier niet! Er liggen hier twee meiden onder een berg puin en u wil ze dood laten gaan door dit huis, ik zou maar snel komen anders bel ik ....... mijn vader..... die zal u bestraffen voor het ombrengen van deze twee meiden'. Zo ging het telefoon gesprek. Hij had nog nooit gedreigd met het bellen van zijn vader maarja, vandaag was toch al een klote dag. Hij ging tussen Mila en Taylor in zitten en wachtte in stilte af. Een paar keer zei hij 'Het komt wel goed', maar hij mompelde het meer.

Mila hoorde dat Armand een ambulance had gebeld. Erna deed hij niks, hij ging tussen hun in zitten en zei dat alles goed kwam. Dat hielp, als hij nou een een doek pakte om haar wond mee te stoppen... De tijd verstreek langzaam en het leek alsof de minuten uurden duurden. 'Hoe.. hoelang nog?' vroeg Mila zachtjes.

Jammerend keek Taylor Armand aan. 'Ik.. Mijn been doet zo'n pijn... Help me alsjeblieft.' Ze kon de bank natuurlijk niet optillen, en ze kon zich er ook niet onderuit trekken, de minste beweging deed haar al pijn. Mila had het ook moeilijk, en dat was haar schuld. Ze was te zwaar voor de oude vloer, als ze niet mee was gegaan was Mila dit niet overkomen. De moed zonk haar nog verder in de schoenen.

Armand reageerde niet op beiden. Hij staarde naar de boeken aan de andere kant van de bibliotheek. Hij zuchtte even en na 20 minuten hoorde hij de sirenes. Hij stond op en liep naar buiten zonder iets te zeggen. Hij vertelde wat er was gebeurd en liet de mensen naar binnen gaan om de twee op te halen. Hij ging op een stoeltje in de ambulance zitten en Mila en Taylor werden opgehaald en naar binnen gebracht. Even later vertrok de ambulance richting het ziekenhuis.

Mila hoorde eindelijk de sirenes van de ambulance. Ze was opgelucht en voelde even geen pijn meer. De ambulancebroeders hielpen haar overeind en legden haar voorzichtig op een brancard. Daarna werd meteen naar haar wond gekeken en een infuus bij haar aangelegd, blijkbaar was ze erg veel bloed verloren door haar hoofdwond. Ze werd de ambulance ingereden en zag dat Armand ook meeging.