Badkamer 1

Armand liep slaperig de badkamer in, hij had even snel een spijkerbroek aangetrokken en was nu in de badkamer om zijn haar even goed te doen. Zijn haar hing nu nog niet voor zijn ogen, maar er was nooit iemand in de badkamer als hij er was dus dat maakte nog niet uit.

Met haar toilettasje in haar andere hand deed Evita de deur van de badkamer open. Een jongen stond met zijn rug naar haar gekeerd voorovergebogen bij de spiegel en in de spiegel zag ze zijn gezicht. Zijn ogen schitterden in het licht, donkerbruin en de lichtvlekjes leken wel van goud. Hierdoor duurde het even voordat ze doorhad dat het Armand was. 'Ehh.. hallo.' Stamelde ze.

Armand had net de kraan aan gezet en zijn handen nat toen hij een stem hoorde. Hij draaide zich snel even om naar de stem en zag dat het dat nieuwe meisje was. 'Oh, uhm hoi' stamelde hij ongemakkelijk terwijl hij snel zijn haar goed deed. 'Meestal ben ik alleen zo vroeg' zei hij rustig en hij zette de kraan uit om vervolgens de haarlak te pakken.

'Ik ben een ochtendmens.' Zei ze en ze dacht even na. Na enige aarzeling zei ze: 'Doe je haar eens omhoog.' Ze grijnsde even en liep snel naar de wastafel om haar spulletjes neer te zetten.

Armand knikte en verbaasde zich over de vraag. 'Waarom? Ik heb mijn haar altijd zo' zei hij een beetje van zijn stuk gebracht. Waarom zou iemand willen dat hij iets deed. Hij haatte het als mensen hem zeiden iets te doen, maar hij wachtte even af. Hij keek naar haar via de spiegel en spoot de haarlak in zijn haar, goed lettend op Evita.

'Omdat..' Ze aarzelde even. 'Omdat ik het irritant vind met iemand te praten als ik hem niet aan kan kijken.' Ze keek hem verwachtingsvol aan. 'En je hebt mooie ogen.' Voegde ze eraan toe. Meteen voelde ze een lichte blos opkomen.

Armand keek stomverbaasd, wat ze alleen aan zijn mond kon zien. 'Ik heb zo mijn redenen om het zo te hebben, ik voel me niet op mijn gemak als iedereen me aan kan kijken' mompelde hij en hij had de neiging om weg te gaan. Wacht even, had ze nou zijn ogen beter gezien dan hij dacht. Hij had gedacht dat hij net op tijd was met het bedekken van zijn ogen. 'Nee, mijn ogen zijn niet mooi, ze zijn afschuwelijk' omdat ze lijken op die van mijn vader met het gouden tintje van mijn moeder, zei hij er maar niet bij.

'Dan praat ik niet meer tegen je en is het gesprek hierbij afgesloten.' Zei ze een tikkeltje verwaand maar ook eigenwijs en ze pakte een borstel uit haar tas om haar haren te borstelen terwijl ze hem uitdagend aankeek.

Armand zweeg, maar liet zijn haar zo zitten. Zijn mond trok tot een streep en hij keek haar vuil aan, wat ze natuurlijk niet kon zien. Dan niet toch, dacht hij en hij wilde weglopen, maar het hield hem tegen dat hij haar nog niet zo kende als Mila kwa wat ze deed. Hij ging op de rand van het bad zitten en wachtte af.

Ze kreeg een grijns op haar gezicht, hij wachtte op haar, maar ze hield vol en ging door met haar routine. Na haar haren geborsteld te hebben deed ze haar dagcreme op. In de spiegel bleef ze naar hem kijken. Of in ieder geval naar zijn spuuglelijke pony.

Armand vroeg zich af wat ze dacht, omdat ze begon te grijnzen. Hij had het gevoel dat ze recht door zijn haar heen kon kijken en hij vond ook dat meiden er echt lang over deden in de badkamer. Hij was altijd binnen 2 minuten klaar. Hij probeerde koppig te blijven zitten alleen de drang om weg te gaan werd wel sterker en hij had ook een neiging om gewoon z'n haar aan de kant te doen en dan te zeggen "goed dan hier heb je wat je wilt" , maar dat deed hij niet. Hij bleef nog steeds zitten en hij grijnsde kort terug naar haar.

Evita's grijns werd groter en ze deed expres extra lang over haar makeup, zodat ze iets te doen had. Haar blik probeerde ze niet af te laten dwalen.

Armand kon er niet meer tegen en deed zijn haar opzij zodat het zat zoals op de foto. Hij keek haar met de meest duivelse blik aan die hij kon bedenken en zuchtte 'Zo blij? En nu, wat wil je tegen me zeggen hm?' zei hij sarcastisch.

Evita moest lachen. 'Het zit leuk zo.' Zei ze speels. 'En ik heb slechte ervaringen met mensen die hun haar voor hun ogen dragen, dus doe me een plezier.' Ze stopte haar spullen weer in haar toilettas en draaide zich om.

Armand trok zijn wenkbrauw op en schudde zijn hoofd 'Nee bedankt, ik prefereer toch mijn oude kapsel zodat niemand in mijn ogen kan zien hoe ik me voel of wat ik denk, heerlijk is dat' antwoorde hij met zucht en hij keek naar de grond.

Ze fronste haar wenkbrauwen. 'Hoe komt dat?' Vroeg ze en ze ging naast hem op de rand van het bad zitten. Ze keek hem onderzoekend aan, wat veel beter ging nu.

'Laat ik het een slechte ervaring noemen' mompelde hij en hij keek haar niet aan, hij bleef naar de grond kijken maar zag vanuit zijn ooghoeken en voelde aan het bad dat ze naast hem zat.

'T lijkt erop dat we allebei wel veel slechte ervaringen hebben.' Mompelde ze en ze staarde even voor zich uit.

'Tja, dat blijkt dan maar weer' zei hij rustig. Hij was niet van plan haar te gaan vertellen over zijn ouders en al zijn problemen. Hij kende haar amper. 'Uh.. ik moet gaan' zei hij terwijl hij opstond. Hij keek haar kort even aan en het voelde apart, spannend zelfs, om iemand gewoon aan te kijken. Nee hij zou het zometeen gelijk weer goed doen. 'Ik zie je nog wel' zei hij met een kleine glimlach en hij liep de deur uit om vervolgens meteen met zijn handen, zijn haar goed te doen zodat het weer over zijn ogen hing.

Ze knikte en keek toen weer voor zich uit. Zou ze zit aan Mila vertellen? Nee, die flapte er toch alles uit. Dit hield ze voor zichzelf.

Met tranen in haar ogen zat Taylor voorovergebogen voor de wc op haar knieën. Met haar handen hield ze de wc-bril vast. Ze was zo moe van het dagelijkse gevecht. Het leek wel alsof ze iedere dag zoveel moeite deed en er alsnog geen grammetje vet vanaf ging. Iedere dag sportte ze misschien wel 4 uur en zelfs als ze op de bank zat bewoog ze met haar benen om nog in beweging te blijven. Net was ze aan het hardlopen en moest ze om de paar minuten stoppen, want er kwamen telkens vlekken voor haar ogen. Met haar ogen dicht had ze dan even stilgestaan, maar zodra ze weer begon werd het weer zwart. Daarom had ze, toen ze thuis was gekomen, een boterham met kaas gegeten. Het was dan wel magere kaas, maar ze had het wel gedaan! Ze voelde zich zo dik meteen, het moest er gewoon weer uit. Ze moest dit volhouden! Oke, gewoon doen, zei ze bij zichzelf. Ze stopte haar vinger zover mogelijk achter in haar keel en trok hem snel weer terug, omdat er een golf naar buiten kwam. Trillend ging ze naast de wc-pot zitten.

Armand liep rustig richting zijn kame, langs de badkamer. Hij was woedend, vanochtend was hij erachter gekomen dat ze zijn haar hadden afgeknipt. Mokkend liep hij langs de deur van de badkamer, waar hij wat hoorde. Hij bleef even staan om goed te luisteren en het leek alsof er iemand aan het overgeven was. Hij klopte even op de deur. 'Hallo?' Zei hij rustig. Hij was benieuwd wie er ziek was.

Taylor schrok van Armands stem. Had hij haar gehoord? 'H-hoi.' Stamelde ze. Snel spoelde ze de wc door en ging rechtop staan. Ze deed de deur van het slot af en opende de deur voor hem.

Armand hoorde Taylors stem. 'Taylor, hey, wat is er? Voel je je wel goed?' Vroeg hij meteen. Hij sloot haar meteen in zijn armen toen ze de deur open deed. 'Wow je word steeds dunner, wat is er de laatste tijd toch met je? Je eet bijna niets meer en je sport heel veel??' Vroeg hij meteen achter elkaar door.