Zithoek

Hijgend zette Evita haar koffers op de grond en ze keek nieuwsgierig om zich heen. Het interieur in het huis was een beetje oudbollig, met chique stoelen en antieke boeken. Het was totaal niet haar stijl, maar ze vond het wel interessant. Nieuwsgierig liep ze naar de boekenkast en ze pakte een boek eruit. Het was vreselijk stoffig en toen ze het boek opensloeg kwam er een hele stofwolk uit. Ze moest er zachtjes van niezen.

Mila zat rustig te werken aan haar naaimachine, ze had net een nieuwe opdracht binnen gekregen van de kunstacademie; ontwerp een nieuwe outfit. Meestal was het alleen de naaimachine die geluid maakte maar dit keer hoorde Mila ook wat anders. Een dof geluid kwam uit de zithoek, alsof iemand er iets neer had gezet. Misschien was het wel het nieuwe meisje wat vandaag zou komen, sinds dat ze hier was had ze nog niet echt een goede vriendin gehad maar Mila besloot dat daar verandering in moest komen. Daarom liep ze naar beneden en zag in de zithoek een gedaante staan. 'Hallo, ik ben Mila!' zei Mila vrolijk.

Evita draaide zich om. 'Oh hoi, wacht even.' Snel zette ze het boek weer terug in de kast, ze hoestte even en liep toen naar Mila toe. Beleefd schudde ze een hand. 'Hallo Mila, ik ben Evita, ik kom hier dus ook wonen.' Zei ze een beetje verlegen. Ze keek het meisje, die blijkbaar Mila heette even aan. Ze was een tikkeltje aparte, maar grappige verschijning.

Mila lachte en keek het meisje eens goed aan. Ze had lang blond haar en het bijzonderste vond Mila nog haar grijze ogen. Evita leek Mila een erg aardig meisje maar wel iemand die erg gereserveerd is. Opeens viel Mila iets op; Evita droeg een ring met een soort edelsteen, normaal houd Mila niet zo van accecoires maar dit was wel een hele mooie ring. 'Wauw Evita wat heb je een mooie ring om! waar heb je die vandaan?'

'Oh, ehh..' Zei Evita, een beetje uit het veld geslagen. 'Deze steen is van mijn moeder geweest.' Ze hoopte dat Mila met deze informatie genoegen zou nemen, want ze had het niet graag over haar verleden tegen nog onbekende mensen.

'oh wat leuk, ik heb ook een soort erfstuk gekregen maar dan van mijn oma, een naaimachine!' Mila wilde graag meer vertellen over haar naaimachine en over haarzelf maar zag dat Evita er een beetje ongemakkelijk bij stond. 'Zeg Evita, zal ik anders wat thee voor je zetten? dan kunnen we elkaar wat beter leren kennen!'

'Nee bedankt.' Zei Evita beleefd. 'Maar ik wil wel graag je naaimachine zien.' Voegde ze er met een glimlach aan toe. Ze keek over Mila's schouder naar de plek waar ze waarschijnlijk hiervoor bezig was. Overal lagen lappen stof, en er stond een naaimachientje.

Mila was een beetje ontdaan over deze reactie maar vergat hem al snel weer want blijkbaar was Evita geïnteresseerd in haar naaimachine, een object waar ze wel uren over kon vertellen. eerst begon ze te vertellen over haar oma, en daarna over haar hobby; kleding ontwerpen ondertussen zat ze te friemelen aan allemaal stofjes en liet wat zelf ontworpen kleding zien. Ten slotte vroeg ze: 'Heb jij ook nog hobby's Evita?'

'Ik ben ook dol op kleren.' Zei ze lachend. 'Wat cool dat je dit zelf kan maken.' Het was moeilijk om tussen Mila te komen omdat ze zo veel vertelde, maar zo leerde Evita haar wel beter kennen waardoor ze zich beter op haar gemak voelde. 'Ik zing en lees graag.' Zei ze met een glimlach.

lezen en muziek, niet echt dingen waar Mila van hield. Maar het was altijd al een gewoonte van haar geweest om alles 'leuk' te vinden, zo vonden mensen haar sneller aardig dacht ze altijd. dus daarom antwoordde ze: 'wat leuk'. het kwam er niet zo oprecht uit zoals ze het wilde dus daarom zei ze er snel achteraan: 'je wilt vast wel even rondkijken in dit huis? ik vind het leuk om je rond te leiden maar ik snap ook wel dat je misschien alles even alleen wilt bekijken? Nouja, ik hoor wel als er iets is, ik ben in de zitkamer te vinden.'

Evita was even van haar stuk gebracht, zo snel ging Mila. 'Wacht even!' Zei ze snel. 'Wil je me zo rondleiden? En me eerst helpen mijn koffers naar boven te brengen?' Ze keek Mila vragend aan.

'Ja natuurlijk, sorry! laat je koffers hier nog maar even staan, dan leid ik je eerst even rond.'

'Goed.' Zei Evita en ze liep met Mila mee. 'Waar gaan we eerst heen? Wat is daar?' Vrieg ze en ze wees naar een deur.

'oh dat, dat is de keuken, daar kunnen we onze rondleiding wel laten beginnen.' Mila liep naar de keuken en opende de deur.

Later
--

Evita zat rustig aan de tafel met haar muziekje en een kop thee. De noten van het liedje stonden op ern muziekstuk boor haar en ze zong zachtjes mee. Ze wilde even alles vergeten en niemand zien, ze had te veel aan haar hoofd.

Mila had nog steeds niemand gesproken over het avontuur wat ze had meegemaakt. Ze liep naar de zitkamer toe met een glas cola en tot haar grote verbazing zag ze daar Evita zitten rustig muziek te luisteren. Ze snuifte luid en keek haar boos aan, 'Waar was jij al die tijd?' snauwde ze.

Zuchtend deed Evita de muziek uit. Ze draaide zich om, het was Mila. Ze fronste haar wenkbrauwen. 'Wat bedoel je?' Vroeg ze. Ze had nu echt geen zin in Mila, en dut was ook nog een boze. Het drank incident was net geweest en ze wilde het liefst even alleen zijn.

'Ik wil gewoon weten waar je was! Ik had jullie hulp nodig maar jullie waren er niet.' zei ze wanhopig. ze liep dichter naar Evita toe. 'Nu moest ik helemaal in mijn eentje de minimensen vangen, en dat is me dus niet gelukt!' zei ze boos.

'Waar heb je het over, laat me met rust.' Bromde ze. 'Je hebt geen reden om boos op me te zijn en wat bedoel je nou in hemelsnaam met minimensen, je alsof je in levensgevaar was, maar je stelt je natuurlijk weer aan.' Zei ze geïrriteerd. Ze keek weer naar het muziekstuk.

'M..maar ik was in levensgevaar! Ik liep naar boven en zag daar twee mensen, aleen waren ze heel erg klein, echt heel erg klein!!' zei ze verontwaardigt, ze bukte en hield haar hand zo'n vijftig centimeter bij de grond. 'Kijk, zo groot.'

Evita keek Mila ongelovig aan. 'Wat.... gaat het wel goed met je?' Vroeg ze. 'Ze probeerde Mila's blik te vangen, die heen en weer schoot. 'Mila... kabouters bestaan niet.' Ze keek een beetje zorgelijk naar Mila. Wat was er met haar aan de hand? Mini mensen? Waar bazelde ze over?

Oke, misschien klonk het een beetje ongeloofwaarig voor iemand die het niet had meegemaakt maar Evita moest haar geloven. 'het is echt waar Evita! Ik heb kabouters gezien!' ze keek Evita wanhopig aan. 'Alsjeblieft, geloof me dan toch!' smeekte ze.

Nu werd Evita echt een beetje ongerust. 'Houd je me nu voor de gek, of moet je naar het gesticht? Mila, kabouters bestaan niet!' Zei ze op een moederlijke toon en ze schudde medelijdend haar hoofd.

'Aargh. Laat ook maar!' zei ze gefrustreerd en ze stampte met haar voet op de grond. 'Vergeet alles maar wat ik heb gezegd. Je begrijpt me toch niet.' Ze maakte al aanstalte om naar de deur te lopen.