De boomhut

Haar adem stokte even en er kwam nog een lading kots uit. Ze greep naar haar hoofd en wrong zich los uit zijn armen. Stommelend liep ze naar een teiltje water en ze waste haar gezicht. Daarna plofte ze uitgeput op het matras. 'Je hebt me wijn gegeven?' Vroeg ze een beetje wazig.

'Je nam het zelf..' zei hij een beetje verbaasd. 'Kom, ik maak alles later wel schoon, we gaan wel even hier uit de boomhut, we gaan wel even bij de bomen zitten' stelde hij voor. Het ging echt neit heel lekker met haar. Hij voelde zich schuldig.

Ze knikte en voelde haar hele lichaam trillen. Wat had ze gedaan.. Ze keek naar de kots op de grond en walgde van zichzelf. Dit moest wel opgeruimd worden. Daarna keek ze Armand weer met grote ogen aan. 'Sorry.' Zei ze en ze kreeg tranen in haar ogen. 'Ik kan niet goed tegen alcohol, maar ik durfde geen nee te zeggen.' Met een snik veegde ze met de mouw van haar trui een traan van haar wang.

Armand had ook de nodige braakspetters op zijn lichaam, maar het maakte hem niet uit, maakte hij zo wel schoon. Hij keek haar even een beetje verbaasd aan 'T geeft niet.. Misschien was het dan verstandig geweest om in plaats van nu bijna een hele fles gedronken te hebben, gewoon een slokje te nemen en dan te zeggen dat je er niet goed tegen kan en dat je dan stopt, dat kan gewoon hoor' zei hij haar. 'Kom dan gaan we naar buiten' zei hij met een glimlach en hij pakte haar hand vast en nam haar mee naar buiten, het bruggetje over, naar de eerste de beste boom die hij zag en hij liet haar daar zitten. Zelf ging hij er naast zitten.

Ze knikte en pakte zijn hand. De bestraffende manier hoe hij tegen haar sprak deed haar denken aan haar ouders, maar dan vond ze niet onprettig. Het gaf iets veiligs, alsof haar moeder er nog was.
Toen ze buiten waren snoof ze de frisse lucht van het bos op. Ze ging naast hem zitten. 'Je hebt me niet tegengehouden toen ik onder invloed was..' Mompelde ze en ze keek hem afwachtend aan. Ze wilde weten wat ze had gedaan, het ging te snel, het ene moment nam ze de slok en het andere moment lag ze al kotsend op de grond. Armand kon haar vertellen wat ze gedaan had.

Armand knikte schuldig 'Eerst dacht ik dat het een grap was.. dat je het speelde, maar later realiseerde ik dat het echt was alleen toen was het al te laat' antwoordde hij voorzichtig. Het was wel waar toch? Wat hij nu zei?

Ze knikte, ze geloofde hem. Haar benen begonnen te trillen, ze had het koud. Ze probeerde haar ademhaling weer normaal te krijgen maar dat lukte niet. Wat ze had gedaan... het was vreselijk. Ze wist het wel, ongeveer. Het was niet helemaal duidelijk, maar het was niet dat ze haar geheugen had verloren ofzo. Het was alleen in zo'n roes gebeurd... 'Armand... wees eerlijk. Wat vond je ervan. Hoe ik deed..' Vroeg ze. Haar stem trilde, ze wilde het liefst door de grond zakken van schaamte.

'Wat ik er van vond?' vroeg hij verbaasd. Shit, hoe ging hij nou vertellen dat hij het toen wel leuk vond wat ze deed, maar dan was hij ook weer zo'n pedofiel. 'Nou, het was een beetje vreemd.. maar ik dacht echt eerst dat je het speelde oke' antwoordde hij daarop. Hoe redde hij zich hieruit? Hoe redde hij hun samen hier uit?

'Vond je het stom?' Vroeg ze wanhopig. 'Wilde je me tegenhouden? Waarom deed ik dan zo, ik weet het niet, ik weet het niet..' Ze verbierg haar gezicht achter haar handen en snikte.

Armand keek naar haar, ze leek er echt kapot van. 'Nee, nee, je deed niet stom.. alleen anders en.. het was gewoon de drank.. volgende keer neem ik flessen bitter lemon en cola mee oke' zei hij zacht en hij trok haar tegen zich aan. Hij kriebelde zacht op haar hoofd en gaf een kus op haar kruin.

Evita werd wel iets getroost door zijn woorden. Ze kroop tegen zijn trui en snoof de geur op. Ze bibberde nog steeds, ze had het koud gekregen.

Armand had inderdaad snel even zijn trui aangetrokken toen hij haar meenam uit het huisje. Hij keek naar haar en glimlachte even. Hij voelde haar trillen in zijn armen en schudde zachtjes zijn hoofd 'Heb je het zo koud lieverd?' vroeg hij zacht en hij wreef over haar arm heen, klaar om als ze ja zou zeggen heel gentleman zijn trui voor haar uit te trekken zodat zij die aan kon.

Evita knikte en ze kroop nog iets steviger tegen hem aan, zodat ze het hopelijk iets minder warm zou krijgen. Ze glimlachte terug naar hem. Het was een dubbel gevoel. Ze hield van hem, echt waar, maar dit was zo iets stoms wat ze zichzelf nooit zou gaan kunnen vergeven.

Armand trok zijn trui uit en legde hem over haar heen. 'Ik heb het niet zo koud, trek jij maar aan' zei hij met een glimlach. Hij schaamde zich over dat hij niet had ingegrepen. Hij hield haar nog iets dichter tegen zich aan en glimlachte even. 'Anders gaan we zometeen terug, dan kunnen we iets eten en opwarmen' zei hij grijnzend.

Evita glimlachte naar hem en trok zijn trui aan. Hij was lekker groot zodat ze er bijna in verdween, en het rook zo lekker naar hem, anders dan ze gewend was, ze droeg zelf altijd parfum. 'Dankjewel. Je bent lief, echt heel lief.' Zei ze zacht en oprecht en ze gaf hem een knuffel. 'Is goed, maar laten we nog even hier blijven?' Vroeg ze lief.

Armand bloosde lichtjes en gaf haar ook een knuffel 'Tuurlijk' antwoordde hij op haar laatste vraag. 'Ik hou van je' mompelde hij en hij glimlachte terwijl hij voor zich uit keek naar de bomen en de kleuren van het bos.

Evita kreeg ook blosjes op haar wangen en ze kroop nog iets dichter naar hem toe. 'Ik ook van jou.' Zei ze verlegen en ze legde haar hoofd op zijn borst en luisterde naar zijn ademhaling.

Armand glimlachte liefjes en hield zijn armen om haar heen. Hij sloot zijn ogen even en dacht na.

De warmte en veiligheid van Armand was geweldig, maar Evita twijfelde wel. Wat er net was gebeurd, ze voelde zich er niet goed bij en ze wist zelf ook wel dat Armand en zij zo anders waren. Ze dacht aan de eerste maaltijd met Taylor en Kumiko erbij. Toen dacht ze nig heel anders over hem, zo was hij ook en dezelfde jongen daarmee lag zij nu te knuffelen en daar was zij nu verliefd op.

Armand dacht na over net en vond dat het ooit eruit zou komen wat er echt was gebeurd. Dit kon je niet voor eeuwig verzwijgen toch? Hij keek naar Evita en glimlachte even. Het was zo'n leuk meisje met veel pit. Toch waren ze heel verschillend.

Evita glimlachte terug. Ze werd blij van hem, dat moest ze niet gaan verpesten. 'Zullen we naar huis gaan?' Vroeg ze naar hem. Ze voelde zich ook wel een beetje fake. Ze zat nu wel naar hem te lachen, maar ze voelde zich helemaal niet blij. Integendeel. Het kotsen bleef maar door haar hoofd malen, wat ze had gedaan ook en het ergste was nog de twijfel. Taylor. Die moest haar helpen. Taylor kon dat goed, die zou haar geruststellen en tips geven, dacht ze.

'Prima' antwoordde hij en hij stond op. Hij trok haar omhoog en grijnsde. 'Gaan we wat eten' stelde hij vast, ja hij had weer honger. Hij pakte haar hand en liep terug richting het huis.

Evita had ook honger gekregen, logisch, ze had zojuist haar hele maaginhoud uitgespuugd. Ook had ze een droge keel. Ze liep vrolijk met hem mee naar huis. Vrolijkheid die lichtelijk gemaakt was.