Het bruggetje

Armand lachtte even ' Is goed, ik zal het je misschien eens laten zien' zei hij met een grijns.

'Leuk!' Zei Taylor en ze lachte. Het zou helemaal goed komen hier in het huis, ze voelde het. Iedereen was aardig, het huis was mooi en ze had het gevoel dat ze er niet alleen was, de anderen zouden haar helpen als het iets minder ging. Dat vond ze een fijn gevoel.

'Zou je me misschien dan een keer een opdracht kunnen zien' zei hij met een kleine glimlach. 'Dan zal ik dansen oke?' Stelde hij voor. Hij had al genoeg gezien van Mila kwa mode en dus was hij benieuwd.

'Nou, vooruit dan.' Zei Taylor. Ze was nu al zenuwachtig voor als hij kwam kijken, dus voegde ze er snel aan toe: 'Maar ik wil eerst jou zien dansen, hoor!' Zenuwachtig begon ze aan haar haar te friemelen en schuifelde een beetje met haar voeten. Eigenlijk hield ze er niet van om in het middelpunt te staan als er bekende bij waren.

Hij keek even naar haar en legde een hand op haar schouder. 'He, je hoeft niet zenuwachtig te zijn hoor' zei hij geruststellend. 'Ik zal eerst gaan alleen dan moeten we wel muziek hebben..' zei hij vriendelijk en hij knikte haar toe. Hij gaf haar een schouderklopje en haalde zijn hand van haar schouder.

Hij had gelijk, waarom was ze zo zenuwachtig? Ze schrok toen hij zijn hand op haar schouder legde, maar het hielp wel. Ze werd wat rustiger, ook om het idee dat ze hem zou zien dansen. Ze keek hem aan en glimlachte. 'Oke, nou dat komt wel goed, toch? Wanneer zou je kunnen? Stiekem hoopte ze erop dat hij nu zou zeggen.

'Nou... ik kan als we terug zijn.' Antwoordde hij met een glimlach. 'Dus kom anders vanavond maar' zei hij met een knipoog. 'Dan kun je je dag nog gewoon in het bos doorbrengen of weet ik veel waar'.

'Oke, in jou kamer? Of waar? Dan ga ik nu nog even verder, goed? Wat is jouw favoriete plek hier in de tuin?' Ze vond het leuk dat ze kon komen kijken bij zijn dansen, het zou alles wat relaxten en vertrouwder maken, dacht ze.

Armand glimlachte 'Kom maar gewoon naar mijn kamer' antwoordde hij en hijstak even zijn hand op. ' Nou dan zie ik je vanavond?' Zei hij met een scheve grijns.

'Ja, is goed. Ik zie je dan.' Taylor stak ook even haar hand op en draaide zich om. Ze liep een stukje, met een glimlach op haar gezicht en draaide nog heel even om, om hem te zien.

'Tja, tot vanavond dan he' ei hij grijnzend en hij draaide zich om en liep grijnzend tussen de bomen door naar het huis terug.

Later


-----
Taylor moest er even uit. Even weg van alle ellende. Haar gezicht klopte als een gek en deed verschrikkelijk pijn. Met een paar aspirines was het wel beter. Ze kwam aan bij het bruggetje. Gek, ze liep zomaar naar de plek waar ze Armand voor het eerst ontmoette. Het was nacht en de maan schitterde in het water. Ze kon niet slapen en ging maar naar buiten toe. Ze zuchtte en ging op het bruggetje liggen. Ze keek naar de sterren en dacht aan Evita. Die was nu keiboos op haar, wat ook logisch was. Ze was zo stom geweest! Ze kon haar gevoelens voor Armand niet meer opzij zetten. Ze kon het niet helpen, de ene na de andere traan liep over haar gezicht.

Armand liep al een tijd buiten. Eigenlijk was hij niet meer binnen geweest sinds Evita het huis uit was gerend. Uit het niets begon hij tegen een boom te trappen en vloekte hij daarna omdat het pijn deed aan z'n voet. Verdrietig en boos, gedreven door wanhoop liep hij verder en kwam bij een beekje. Hij volgde het glinsterende beekje wat kabbelende geluidjes maakte en kwam bij het bruggetje. Hij wilde het bruggetje op lopen toen hij ineens naar het Taylor keek. 'Taylor... wat doe jij hier?' Vroeg hij verbaasd en verward.

Taylor schrok, maar ontspande zich weer toen hij Armands bekende stem hoorde. Ze ging zitten en veegde haar tranen weg. Ze snikte. 'Nadenken.' zei ze zacht. Ze was blij dat hij er was, het was vertrouwd met hem. Hopelijk kon hij de dingen wat dragelijker maken.

Armand mompelde wat. 'Ja.. ik denk ook na ja' zei hij toen zacht. Hij wist niet wat te doen. Hij stond stil en staarde naar haar, vol ongeloof en alle gedachten die hem bezighielden. 'Alsjeblieft niet huilen' smeekte hij bijna ineens.

Zijn stem klonk verdrietig en Taylor kon het niet meer stoppen met huilen. Ze stond op en liep naar Armand toe. Ze sloeg haar armen om hem heen en legde haar hoofd op zijn schouder. Ze huilde en zei met een bibberende stem. 'Ik weet het gewoon niet meer, Armand. Alles is verkeerd gegaan. Dit was niet m'n bedoeling.' Zijn armen voelden vertrouwd, maar ze wist niet zeker of dit was wat hij wilde. Was het maar een eenmalige actie? Of vond hij haar echt leuk?

Armand zuchtte en nam haar in zijn armen. 'Shht' zei hij zachtjes en hij haalde zijn vingers door haar lange bruine haar. ' Stop gewoon even met denken, gewoon even rustig' mompelde hij zachtjes. Hij kon dit wel leuk allemmaal zeggen, maar zelf deed hij het zeker niet. Hijzelf kon niet stoppen met denken, scenario's voor de geest halen enzovoort.

Langzaam kalmeerde ze en keek ze Armand aan. Ze haalde haar tranen opnieuw weg. 'Hoe moet het nu verder?' vroeg ze. Ze keek naar zijn mooie ogen en voelde haar ademhaling rustiger worden. Hier kon ze wel aan wennen.

'Ik zei niet denken, laat het even, ik weet het ook niet zo goed' mompelde hij liefjes. Hij zuchte even. 'Het komt wel goed denk ik' zei hij zacht. Zijn gevoelens waren gemengd. Hij wist het echt even niet meer, maar hij hield haar in haar armen en keek terug in haar prachtige ogen.

'Ik kan het niet helpen, ik heb het helemaal verpest..' Toch gaf ze zich over en vermoeid legde ze haar hoofd weer op zijn schouder. Ze sloot haar ogen, maar kon niet stoppen met denken. Toch was ze wel blij dat dit gebeurde, het gaf haar het gevoel dat ze toch niet alleen was. Ze glimlachte.

Armand was blij dat ze zweeg en dat ze glomlachte. Hij wreef zacht over haar rug en kuste haar zacht op haar kruin. Ze voelden allebei hetzelfde, ze wisten het allebeu niet zeker. Hij hield haar vast en ging zelf zitten en trok haar bij zichzelf op schoot.

Hij was zo lief! Verliefd keek ze hem aan en zei zacht: 'Ik ben zo blij dat jij er bent. Het maakt niet uit hoeveel drama we veroorzaken, we blijven bij elkaar steun zoeken.' zacht gaf ze een kusje op zijn wang. 'Bedankt.'

Armand glimlachte even. Eigenlijk wilde hij het wel, maar hij zat nog wel in zijn maag emt Evita, dat was niet niks geweest. 'Taylor?' Vroeg hij toen, terwijl hij langs haar naar de grond keek.

'Ja?' vroeg ze. Ze bukte een beetje zodat ze zijn ogen weer een beetje kon zien. O god, dacht ze bij zichzelf. Wat was er nu weer aan de hand? Het leek wel of ze niet bij elkaar konden zijn zonder al die drama.

'Het klinkt misschien laf of slecht.. maar het voelt nog niet goed zo. Evita is net weg en nouja eigenlijk zit ik meteen weer met jou zo. Kunnen we nog even goede vrienden zijn zoals eerst? En dat we dan wel verder kijken?' vroeg hij voorzichtig. Hij hield haar goed tegen zich aan zodat ze niet weg kon rennen van hem, maar hem gewoon eerlijk antwoord kon geven.