Badkamer 1

Oh nee, wat moest ze nu zeggen? 'Hoe bedoel je, ik- ik het is gewoon handig voor mijn modellencarrière, om wat dunner te zijn.' stortte ze uit. Ze omarmde hem stevig en drukte hem tegen zich aan. Ze had even steun nodig, anders ging het zo niet langer.

Armand's ogen werden groot en hij keek verbaasd naar Taylor 'Maar lieverd, je bent prachtig, je hoeft niet zo'n uitgemergeld model te zijn. Dit is.. Anorexia.. o dit gaat niet goed zo. Taylor je blijft wel wakker he?' zei hij bezorgd. Hij klemde haar goed tegen zich aan zodat ze geen kant op kon en ook niet op de grond kon zakken. Hij tilde haar op en zuchtte, meteen liep hij naar beneden, op zoek naar zijn auto, ja hij mocht eigenlijk nog niet rijden, maar het boeide hem niets. Hij had een auto gekregen van zijn vader, het enige leuke cadeau wat hij had gekregen, normaal waren het altijd pepernoten en dat had niet eens iets met zijn verjaardag te maken?? Waarom hij hem die auto had gegeven wist hij nog steeds niet maar hij was blij dat hij hem had. 'We gaan naar het ziekenhuis oke?' mompelde hij. Hij wilde weten hoe erg het al was. Hij kon haar botten duidelijk voelen en zette haar voorzichtig op de passagiersstoel voorin. Snel gaf hij haar een kus op haar wang en hij keek haar even aan. Waar was ze al die tijd mee bezig geweest.

Taylor wilde helemaal niet naar het ziekenhuis, wat zouden ze daar wel niet met haar doen! 'Nee, wacht Armand! Ik wil niet naar het ziekenhuis, er is niets mis! Zoveel modellen vallen af, ik beloof het je ik kan heus wel voor mezelf zorgen hoor.' zei ze. Ze wilde de auto uitstappen.

Armand bleef twijfelend staan en keek haar aan 'Hoe lang al?' Vroeg hij sirieus.

Taylor stapte uit de auto en liep naar hem toe. 'Hoe lang? Ik-ik weet niet.. Misschien 2 maanden?' zei ze. Ze zag dat hij het heel moeilijk had, maar ze snapte het niet zo. Zij had het moeilijk met het afvallen, maar waarom zou hij er dan mee zitten? 'Maar Armand, ik vind je echt heel lief, maar waarom doe je nou zo? Vertrouw je me niet dat ik voor mezelf kan zorgen? Ik weet heus wel wat ik doe.'

Armand zuchtte 'Ik vertrouw je wel, natuurlijk vertrouw ik je' antwoordde hij en hij pakte haar handen vast 'Ik hoop alleen dat je jezelf ook kunt vertrouwen' zei hij toen. 'Sorry dat ik zo heftig reageerde' zei hij schuldbewust 'Ik weet dat jij het er ook zwaar mee hebt, maar wat ik me afvraag.. wie heeft er ge zegt dat je dik was? Ik sla z'n kop er sirieus af'

'Dankje.' zei ze glimlachend. Hij vertrouwde haar, nu had ze tenminste iemand om het afvallen wat dragelijker te maken. Iemand aan wie ze haar verhalen kwijt kon. 'Nou niemand echt in persoon, maar ik merk het wel gewoon aan alles dat het gewoon beter is als ik wat dunner zou zijn. Ik bedoel weet je nog dat we een roombroodje gingen eten nadat je mee was geweest naar mijn opdracht? De regisseur zei ook al dat ik het niet mocht. En tja, hij heeft wel gelijk. Ik bedoel door mij zijn Mila en ik gevallen in de bibliotheek. Door mijn gewicht hielden de planken het niet meer. Het is.. gewoon beter. ' legde ze uit. Ze had tranen in haar ooghoeken, gewoon omdat alles weer terugkwam. Ze kneep in zijn handen en legde haar hoofd op zijn schouder.

Armand knikte 'Ik weet niet precies wat je er dan toe zet om het zo vol te houden.. Ik weet wel dat die regisseur een van de velen is die er voor zorgt dat modellen zichzelf verpesten en dat met mila.. dit huis is oud en niet betrouwbaar, het was gewoon zwak' probeerde hij haar op te vrolijken. Hij sloeg zijn armen om haar heen en wreef troostend over haar rug. Hij had alles verkeerd gedaan bij Evita.. hij zou zich nu aanpassen, alles zou beter worden nu, dit zou hij niet verpesten. Hij zou er voor haar zijn.

Aahw, hij was echt lief. De laatste tijd besefte ze steeds meer hoe verliefd ze op hem was. 'Hmm, dankje. Je bent echt perfect.' zei ze. 'Ik ga nog maar heel even door, nog even tot ik me echt lekker in mijn eigen vel voel.' zei ze. Ze knuffelde hem. 'Zullen we weer naar binnen gaan? Ik heb zin in een lekker kopje thee.' zei ze om te laten zien dat ze wel aan drinken en voedsel dacht.

Armand glimlachte maar keek haar toen even verbaasd aan 'Je gaat nogdoor? Je weet dat iedereen je botten gewoon ziet?' Vroeg hij. 'Ja, is goed, laten we naar binnen gaan' zei hij met een knipoog . Hij stond op en leunde tegen de deur aan, wachtend op haar.

Ze liep naast zijn zij naar binnen en hield een arm om zijn middel heen. 'Mijn botten? Nee joh doe normaal! Dat duurt nog wel even hoor, haha.' grapte ze door haar tranen heen. Die veegde ze weg. Zo, klaar.

Armand lachte bezorgd. Hij wilde het nu eeven niet verpesten, dus zou hij er later wel op terug komen. Hij deed de deur open en glimlachte. In de keuken draaide hij haar naar zich toe en zoende haar met volle overgave. Hij wilde dat ze hem nooit zou verlaten. Hij moest dit beschermen. 'Ik hou van je' zei hij toen hij glimlachend.

Twinkelend keek ze Armand aan. Daarna keek ze naar zijn lippen. 'Ik hou ook van jou.' zei ze. Ze keek nogg even snel naar zijn ogen en zoende hem terug. Ze duwde hem zachtjes tegen de keukenkastjes aan. Ze gleed met haar handen over zijn shirt en voelde zijn spieren eronder. Ze glimlachte.

Armand grinnikte even en legde zijn handen op haar heupen en hij trok haar tegen zich aan. Hij zoende haar ook en hield zijn ogen gesloten. Hij kreeg nooit genoeg van haar lippen. Hij genoot er van en voelde zelf zijn hart sneller kloppen, haar handen zorgde voor een tinteling in zijn buik en even vergat hij alles om zich heen.

Heel even stopte Taylor. 'Wat was het eigenlijk dat je die middag bij de kerstboom wilde zeggen?' vroeg ze. Hij had haar naam gezegd, maar wou daarna niet meer vertellen wat er was. Ze keek hem vragend aan. Het kortere haar was zo veel beter, hij zag er eerlijker uit nu ze in zijn ogen kon kijken.

Armand keek haar vragend aan, hij wist even niet waar ze het over had. 'Hmm' begon hij terwijl hij nadacht. Ineens wist hij het weer maar hij besloot dat het wel goed wass zo. 'Je bent prachtig' zei hij 'Daar hoef je niet voor af te vallen' zei hij in plaats van wat hij wilde zeggen. Hij streek een pluk haar achter haar oor en glimlachte.

'Ahh, je bent een schat!' zei ze. Ze wist niet of hij het zei omdat hij haar vriendje was of omdat hij het echt meende. 'Ik ga toch nog even door, Armand. Nog heel even. Ik weet dat ik het kan.' zei ze. Als ze in de spiegel keek zag ze helemaal geen dun persoon. Ze zag iemand met overal vet. Iemand die helemaal niet bij zichzelf paste. Ze snapte daarom ook echt niet dat alles wat ze al kwijt was niet te zien was in haar figuur. Het zou wel komen, ze zette gewoon door hoe moeilijk ze het ook vond. Het werd nu wel makkelijker, omdat ze iemand had die haar 'prachtig' noemde. Dat motiveerde haar om nog verder te gaan. Ze legde haar armen in zijn nek en streelde met een hand de achterkant van zijn haar. 'Dat kortere haar staat je echt goed.' zei ze.

Armand grijnsde 'Heb je mij in vergelijking met jou gezien, je hoeft niet door te gaan, echt niet' zei hij rustig. Armand grijnsde 'Ach schat, dan ziet iedereen mijn ogen en daar heb ik zo'n hekel aan' zei hij 'Maar toch bedankt' zei hij liefjes. Hij kuste haar snel en keek haar aan 'wil je wat drinken?' Vroeg hij met een glimlach.

'Ja, doe maar wat water.' Zei Taylor. 'Maar waarom heb je er een hekel aan als mensen je ogen kunnen zien? Je hebt toch mooie ogen?' Vroeg ze bedenkelijk. Ze snapte er niets van. Ze liet het afval-onderwerp maar even zitten.

Armand zuchtte even ' Het zijn m'n vaders ogen, elke keer als ik in de spiegel kijk dan zie ik dezelfde blik in m'n ogen die ik bij m'n vader altijd zag. De blik die zei dat ik niet goed genoeg was en hem niet waard was, ik wil niet dat anderen diezelfde blik moeten verduren' legde hij uit terwijl hij een glas water en een glas sprite pakte en die op de tafel zette waarna hij ging zitten. ' Maar nu.. tja' zei hij tenslotte en hij gebaarde naar zijn haar.

Taylor was even stil. Dit had ze nog niet eerder gehoord. 'Oh wat erg voor je, Armand.' Zei ze en ze ging bij hem op schoot zitten. 'Ik wist niet dat je vader zo was... Dus hij vond je niet goed genoeg was?' Vroeg ze.

Armand schudde zijn hoofd en sloeg zijn armen om haar middel 'Nee' antwoordde hij stilletjes.

Troostend legde Taylor haar arm in zijn nek. 'Hoe ging je daarmee om? Ik bedoel om daar dan iedere dag mee te leven lijkt me ook niet zo fijn..' Zei ze.

Armand lachte even emotieloos 'Tja, ik probeerde het elke keer weer, deed m'n best, maar hij bleef steeds hetzelfde reageren. Hij sloeg me als ik boos werd, dwong me te studeren, ik mocht niet dansen maar moest kickboksen en rugby doen' zei hij hoofdschuddend. 'Hmm dit wil je helemaal niet weten, kom laten we het over iets anders. Hebben' zei hij met gemaakt enthousiasme.

Met grote ogen luisterde Taylor naar het verhaal. Wat leek haar dat vreselijk, een vader die zo zou doen. 'Ik wil het weten, hoe is het nu met je vader? En niemand weet dat jouw ogen op die van je vader lijken toch? Je bent uniek,' zeize.