Verhaallijn

De mensen.
Stel je eens voor. Je bent wanhopig op zoek naar een studentenhuis, je hebt weinig geld voor een woning en er is erg weinig keus. Dan is er opeens een advertentie. Het klinkt aanlokkelijk. ‘Groot landhuis, ruime kamers, open keuken en eetkamer.’ De prijs voor een kamer klinkt goed. Je hebt interesse en komt in contact met een oude vrouw. Nadat haar man is overleden en haar botten bij elke stap beginnen te kraken, is ze genoodzaakt naar een verpleeghuis te gaan. Haar huis wil ze niet verkopen en verhuurt ze daarom aan studenten. Kinderen heeft ze niet, die kunnen het huis dus niet erven.
Een maand later is dan alles geregeld en sta je voor het huis. Het is inderdaad prachtig. Onder de indruk loop je naar de dubbele voordeur en klopt aan. Boven de deur staat in sierlijke letters ‘Gremlin’ gegraveerd. Daarnaast een lelijke kop van een een of andere enge kabouter.
Binnen is alles oud, groot, muf. Je wordt erop geattendeerd dat je niets in het interieur mag veranderen, behalve in je eigen kamer. De trap kraakt. Maar het maakt je niets uit. Je hebt een huis.


De Enano.
De Enano is een Spaans kaboutervolkje. Ze zijn honderden jaren geleden terechtgekomen bij huize Gremlin. Inmiddels hebben ze hun thuis gevonden onder de grond. In een heel doolhof van gangen wonen de kabouters. Ieder heeft zijn eigen huisje. In de enorme tuin om het huis zijn genoeg levensmiddelen te vinden: insecten, bessen, modder. Wil je weten hoe het vroeger was, dan moet je naar moeder Enano gaan. Zij is inmiddels 348 jaar oud en ze weet nog precies hoe het vroeger was. De vrouw des huizes van huize Gremlin wist van het bestaan van de Enano. Ze heeft ze zelfs zelf onderdak geboden toen hun bos gekapt werd. Dit is altijd doorgeven aan de dochters. Maar als je nu voorstelt om weer eens bij de mensen op bezoek te gaan, krijg je om je oren. De dochters zijn uitgestorven. De laatste dochter heeft het huis verlaten en er leven nu gruwelijke wezens, wordt je dan verteld. Een bezoek naar het huis betekent je dood.
Een andere plaats wat verboden is voor de jonge Enano’s is de boom (hoe zullen we de boom noemen? ) Toen je klein was vertelde je moeder altijd het verhaal over deze boom, die eens per jaar gaat lekken. Die dag werd je onder de grond gehouden. De volgende dag bloeide er om de boom altijd prachtige bloemen in alle kleuren. Maar wat er zo speciaal aan die vloeistof is, vertelt je moeder niet. Ze weet het zelf ook niet.